T-Bone, een grootmeester in de flip (non-skate-related) over de tong. Een man die allemaal ellende heeft meegemaakt (z’n teksten waren gestolen uit z’n huis en hij werd in elkaar geslagen). Hij liet zich daardoor zeker niet uit het veld slaan. Z’n album is geproduceerd door de LA Posse (LL Cool J, EPMD, etc) en E-Swift (Alkoholiks). T-Bone was in Nederland deze zomer en we dachten dat jullie wel een verslagje op prijs zouden stellen. Het was tussen 1 en 2 toen we arriveerden in de Utrechtse Veemarkthallen. We waren doodop, want we hadden eerder op dag meegelopen met de Mars voor Jezus. We waren vanaf het terrein waar ze gingen zingen helemaal gelopen naar de Veemarkthallen. Vieldatef fetegen! We kochten kaartjes bij het loket en we waren geïmponeerd door de stoerheid van de God’s Pleasure figuren achter het loket. We liepen de zaal in en tot onze spijt moesten wij constateren dat er weinig bezoekers waren (onder de 100). Alleen de echte fans waren volop aan het dansen en springen op de muziek van Prayer Chain. Waarom waren er zo weinig mensen? Slechte publiciteit? Maar waarschijnlijk ook de datum, die tegelijk viel met de Mars voor Jezus. Het is jammer dat zo’n grote hal leeg was, maar wij w aren van plan goed gebruik te maken van die ruimte. Charis en ik renden naar de stand van T-Bone Merchandise. We kochten allebei de laatste CD van T-Bone en Charis kocht ook een T-Shirt. Toen renden we naar de andere kant waar de God’s Pleasure CD Store vertegenwoordigd was (wat jammer dat ze zijn gestopt). We kochten de nieuwe Heaven’s Hip Hop en maakten ons zakgeld op aan nog meer CD’s. De tijd verstreek. Wij konden de hardrock niet meer verdragen. Toen zagen wij een verschijning van T-Bone. Charis en ik renden naar onze tassen aan de overkant, om de gekochte T-Bone CD’s er uit te halen en een stift mee te nemen. Wij liepen vrij rustig naar onze prooi toe en hoe meer we hem benaderden, hoe meer wij schrokken van zijn postuur, d.w.z. wat is die man kl ein, maar ondanks dat erg imponerend.
Heel verlegen begonnen we een gesprek met hem en we vroegen hem om een handtekening. 18.00 uur. Het moment was aangebroken. T-Bone zou komen. Alle rapliefhebbers stonden vooraan en maakten kontakt met elkaar. De hardrockers wachten rustig af, zaten buiten te roken, of binnen te eten. Het duurde lang. We zagen T-Bone met z’n twee homies b idden voor het concert. Het concert begon. Stilstaan was er niet bij. Je had de ruimte. Je kon in het rond springen en hoefde niemand te bezeren. De pop-lock danser Muffla was echt te gek, hij beatboxte ook goed. Waar ken ik die Muffla nou van, vroeg ik mij af. Later bleek dat hij met die andere handlanger van T-Bone in de groep van JC Crew had gezeten, waarvan ik wel eens een videoclip heb gezien (No guts, no glory). Het was een drukte van jewelste. T-Bone flipte alsmaar over de tong. Haalde alles diep vanuit z’n longen. Geen demonen konden in z’n buurt komen, die werden neergehaald, alsof hij Arnold Schwarzenegger zelf was. Na het concert moesten we buiten even afkoelen. T-Bone was in een persconferentie. Toen hij na zo’n 20 minuten naar buiten kwam trok hij heel relaxt zijn muts over zijn hoofd heen, waarop wij applaudiseerden. Charis rapte wat van T-Bone’s repertoire, hij kwam erbij staan alsof wij al jaren vrienden waren. We stonden in een kring en freestylden even en we praatten over zijn bezigheden. Daarna wisselden we met andere Hip Hoppers adressen uit. Na een vermoeiende dag keerden wij huiswaarts. Thuis genoten wij (onderuit gezakt) van zijn CD en we besproken de dag. Dit was een dag om nooit te vergeten. Jullie hebben wat gemist!